Supervisie en coaching, beide begeleidingsvormen, liggen tegenwoordig heel dicht bij elkaar. Toch zijn er wezenlijke verschillen. Supervisie is een didactische methodiek, gericht op het leren uitvoeren van geprofessionaleerd werk in directe congtactsituaties (lees mensgericht beroepen). Supervisie is dus een vorm van leerbegeleding, gericht op leren over werk, waarin de werkervaring van de supervisant (de professional) een centrale rol speelt. Centrale vraag daarbij is: “hoe verhoud ik mij tot die ander in mijn rol als professional?”
Het leren van de eigen praktijkervaringen komt vooral tot stand door reflectie op deze werkervaringen. Wat daarbij centraal staat is denken, voelen willen en handelen van de eigen persoon centraal in relatie tot zijn beroep en concrete werksituatie, met als uiteindelijke doel dat de professional zelfsturend kan leren. Dat wil zeggen dat zijn “interne supervisor” zo ontwikkeld is dat hij/zij blijvend kan leren aan zijn eigen praktijkervaringen.
Afhankelijk van de soort supervisie, vanuit de opleiding of vanuit de organisatie is het gemiddelde aantal supervisie sessies 10 of 15 keer met een frequentie van tweewekelijkse bijeenkomsten. Dit kunnen individuele of groepsbijeenkomsten zijn, waarbij een groep nooit meer dan 4 personen mag bedragen. Na elke 3e sessie volgt een klik evaluatie, waarbij gekeken wordt of we met elkaar goed onderweg zijn. Halverwege volgt een tussenevaluatie, waarbij gekeken wordt of de supervisant voldoende tot leren komt.
Als supervisor werk ik graag vanuit de reflectieverslagen die bij elke supervisie sessie worden ingeleverd. Daarbij maak ik soms ook gebruik van spellen of ander beeldmateriaal.
Vanuit mijn eigen ervaring in opleiding en eigen werksituaties leg ik de nadruk in mijn superviseren op woorden geven aan gevoel. In mijn afstuderen als supervisor schreef ik een eindscriptie met als titel “emotionele dyslectie”; een vorm die bij mijn weten niet bestaat, echter bij mijzelf en ook bij anderen in mijn superviseren merkte ik dat woorden geven aan gevoel niet altijd gemakkelijk is als gevolg van de eigen socialisatie.
Als supervisor ben ik van mening dat iedere professional die werkzaam is in een mensgericht beroep, elke 5 jaar een supervisie traject zou moeten volgen om zijn of haar professionaliteit te borgen.